نشریه فصل رویش شماره1

مقدمه :

 امیر المومنین علی (ع ) : الحکمه ضاله المومن

در تمدن چند هزاره ایران، هر از چندی، شخصیت هایی پا به عرصه وجود نهاده اند که برای کل بشریت پرتو افشانی می کنند. گوهرهای نابی که عظمت وجودیشان درک نشده و پس از چندی در غربت بی نام و نشانی سر بر خاک نهاده و پر کشیده اند. در حدود چهار قرن پیش در قلب ایران (شیراز ) شخصیتی پا به عرصه وجود نهاد که در هر قدمش گوهری می نشاند و در هر نطق و قلمش اصلی و  بابی تازه گشوده و از مخزن غیب و شهود برای این خاک نشینان، مائده ها می آورد.

او کسی نیست جز صدر الدین محمد قوام شیرازی که لقب" صدر المتالهین" را برازنده خود کرد. مردی که از نامردمی های زمان خودش، رنج ها و محرومیت ها کشید . دیدگان بسته، دلهای مرده و روح های ضعیف و کوچک نتوانستند افکار بلند صدرا را تاب بیاورند و نگذاشتند آن طور که باید و شاید به کارخویش بپردازد. هر روز به گونه ای و هر دم به بهانه ای او را از شهر و دیارش رانده و با زبان و عمل خود، او را به انزوا و اعتزال کشاندند. اما از آنجا که سنت خدا برآن شده که مردان آسمانی درهیاهوی  ظلمت زمانه به فراموشی سپرده نشوند، او را نیز به فراتر از زمان ها برده تا فیض بخش همه زمان ها و مکان ها باشد.

حال مائیم و حکمت صدرایی که از پس اعصار و قرن ها به دست ما رسیده و بر ماست که گرد غربت از چهره افکار او زدوده و نگذاریم کتاب هایش در گوشه کتابخانه ها خاک بی توجهی بخورد .

فلسفه صدرایی ( حکمت متعالیه ) علاوه بر آنکه پر از جنبه های بدیع و بی سابقه می باشد ، حاصل زحمات هشتصد ساله محققانی است که هر یک به سهم خود کاروان حکمت و فلسفه را پیش برده اند و پرداختن به حکمت متعالیه ، پرداختن به حکمتی است که در سیری طولانی ، متعالی شده است .